Bu hikaye; ben, kahvem ve kıyametle ilgili. İncil'in son bölümünün adı da zaten Apocalypse güzelim.
BİRİNCİ BÖLÜM
Giriş bölümü: "Seni sevmek gibi büyük işlere kalkıştım."
Sonuç bölümü:
Bakımı zor olduğu için umut beslemiyorum.
Çünkü açılmayan pencereleri de duvardan sayıyorum.
"Bir adamın izine yan."
Kaybettiklerimize yakalım, sen benden başla.
"Son sigaranı eskimiş senelere yak."
Son kül tablasında yer arıyorsun.
"Gidip bir gardiyana özgürlüğüm diyorsun."
Ah canımın içi, zaten kırılmış bir kalbi kıramazsın.
"Şişelere deniz koy, gemiler batsın, boğazımıza."
Geminin mutfağında ölmeyi bekleyen ıstakozlar için Titanik’in batması bir mucizeydi.
Herkes kendi gemisini kurtarmanın derdinde.
Biz gemiyi gözden çıkardık.
Batışını izlerken sigara yakıcaz.
Sigara yok.
İKİNCİ BÖLÜM
Bazen o kadar güzel gülüyorum ki, gerçekten mutlu olduğumu sanıyorum.
Bazı şeyler telefonda eksik anlatılır.
"Yara bandı sevdiğin için kendini kesmemelisin."
ÜÇÜNCÜ BÖLÜM
"Kaldırımlar biliyor, bir devir muhteşemdik."
Aslında kasedine sahipken radyoda sevdiğin şarkının çıkması gibi.
Her yönetmen biraz şairdir bence. Tıpkı her fotoğraf sanatçısının olduğu gibi.
"Si no asorva, no abasta."
(Artmamışsa yetmemiştir.)
DÖRDÜNCÜ BÖLÜM
"Hiç ışık yok farkındayım."
SON BÖLÜM (KAPANIŞ)
elifim noktalandı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder