Bu yazıyı neden yazdım bilmiyorum ama yazmak istiyorum.
Özlüyorum.
Veda ederken ardımda bıraktığım İzmir'i... Manzarasını, arkadaşlarımı özlüyorum ardımda bıraktığım, neredeler mi şimdi? Hiçbirisi yok, arkadaşlarmış sonuçta. Onlara da hak veriyorum, büyük şehirde unutulursun. Kimler unutuldu bu şehirde, biz mi hatırlanacağız?
Yine de özlüyorum İzmir'i, manzarası olan yerleri, kış soğuğunu, yaz sıcağını, dört bir yanı denizlerle sarılı kokusunu, eski evimi, geçtiğim yollarını... Kedileri bile lan, kedileri bile özlüyorum. Her sabah beni kızdıran kargaların sesini bile özlüyorum. Ve en önemlisi, kafam bozuk olduğunda Saat Kulesi'nin önünden geçip haykırdığım günleri, Kordon'u... Yapamıyorum artık.
Şimdi ne mi oldu? Kimsem yok, dört duvar arasında bir başımayım. Hayatımı renklendiren biri olmuştu, belki bana kızgındır, zaman geçtikçe benden nefret bile etmiş olabilir. Derler ya herkesin kaybettiği bir kuyruklu yıldızı vardır diye. Ben o yıldızı dileğimi dileyemeden kaybettim. Güzeller güzeli bir geleceği kendi ellerimle uçurumdan aşağı ittim.
Yıldızlara emanetsin, kendine iyi bak, olur mu?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder