Bir Beyaz Orkide

"Onu severken hissettiklerimi özledim" nasıl bir cümledir.

Bunu bana yapmazdın çiçek.

Sen Yine Bildiğin Gülü Kokla

Hayat seni,
Sevmediğinle seviştirir,
Sevdiğinle savaştırır.

Kalbinin sahibi ile değil,
Mecburiyetin izniyle evlenirsin.
Gönlünün hayır dediğine evet der dilin.

Ömrünün geri kalanını,
Aynı evde, aynı odada, aynı masada, aynı yatakta,
Ama sana dünyalar kadar uzak olan biriyle yaşarsın.

Kalbini kürtaj ettirmiş bir mahkum gibi,
Dolanır durursun kendi içinde.
Etrafın "elalem ne der" telleri ile çevrilmiştir.

Kendi hayatını uzaktan seyreden,
Mutsuz biri olursun zamanla.
Ve kimse seni duymaz sen kaderine bağırırken.

Gözün gibi baktığın tenin,
Ve herkesten sakındığın gözlerin,
Acımasızca yağmalanır her gece.

Sular yıkamaz,
Gözyaşın olmadan,
Üzerine sinen kiri.

Çünkü,
İnsan ait olmadığı insanın yatağında sürgündedir.
Ve ait olmadığı insanın hayatında rehindir.

Asla Ekilmeyecek Tohumlar

Yıllardır burada güzel şarkıların altına yazılmış yorumları okurum. Çünkü bazen çok tatlı, tamam bazen de acı  hikayeler vardır paylaşılmış. Sene bilmem kaç, şehir herhangi bir şehir, falan filan diye başlayan; zamanında en derinden hissedilmiş, zamanla da en derine yerleşmiş hikayeler. Bir gün benim de buraya yazacak kocaman bir acım olacağını düşünmemiştim hiç. Okuması eğlenceliydi. Ne hayatlar, ne aşklar var diye geçiriyordum içimden. Ama yazması öyle değilmiş.

Üzgünüm, çünkü insan gerçekten birinin yoncasına  dördüncü yaprak olabilirim zannediyor. Oysa şimdi elimde sadece topladığım çiçeklerin ekilmemiş tohumları var. Asla ekilmeyecek tohumlar.