Κράτα με.
Να κρατάμε η μία το άλλο, μέχρι όλο αυτό να περάσει. Την εποχή που το να κρατάμε χέρια είναι απαγορευμένο, το να στεκόμαστε δίπλα-δίπλα, θεωρείται παράτολμο, εύχομαι να κρατιόμαστε. Μέχρι να σφίξουμε ξανά τα χέρια χωρίς να το διπλοσκεφτόμαστε, μέχρι να αγκαλιάσουμε ξανά χωρίς φόβο, μέχρι να αγγιζόμαστε, στην ψυχή και στο σώμα, ξανά, όπως παλιά. Ίσως καλύτερα, με μεγαλύτερη επίγνωση του τι αξίζει πλέον η επαφή, γιατί θα την έχουμε στερηθεί ήδη πολύ παραπάνω απ' όσο αντέχαμε. Μέχρι να βγαίνουμε πάλι στα βιγκανομάγαζα και στα κουηρομάγαζα, κρατώντας τα αγαπημένα μας περιοδικά, μαζί με λατρεμένα μας άτομα.
Ας κρατηθούμε κι ας εκραγούμε! Ας γίνει αυτό το κράτημα, όχι μια εσωτερίκευση και καταπίεση, αλλά ένα άνοιγμα προς τα έξω, ένα άπλωμα χεριού, μια έκρηξη, πολύχρωμη, μεταμορφωτική, ριζική, επαναπροσδιοριστική, μετουσιωτική.
